Sevgilerim var, dilime pelesenk olmuş sevgiler... Beni daha da dil ehli yapan sevgiler... Kalbe inemeyen sevgiler... Bülbülün yüz hikâyesi varmış yüzü de gül üstüne sözünü bu kokuşmuş çağa uyarlamışım da sevgililerimi papağan gibi tekrar eder olmuşum sanki. Onlar gibi durmadan duymadan yaşamadan ki böyle giderse Allah muhafaza onlar gibi baş vermeden, haşredilmeden yaşadığım sevgilerim var.

Aşk bir davaysa cefa şahididir. Hiç şahitsiz dava kazanılır mı diyor Mevlana. Cefa çekmiyor, ben niye onun gibi olamadım diye kafa patlatmıyor, sabahlara kadar secdelerde ağlamıyorum. Onlar hayatlarına devam etseler uzanacaklarını yetimlerin ellerini ben tutamıyorum. Seviyorum. Kuru kuruya korka korka en çok da üşene üşene seviyorum.

Gazze uykularımı kaçırmıyor. Yemek beğenmezken Somali aklıma gelmiyor. Türkmenistan’ın adını dahi haritada gösteremiyorum. Mavi Marmara yeniden yola çıkacak olduğunda anketi korka korka dolduruyor ya gidersem diye düşünüyorum. Derslerimi günlük yaşantımı aksatmıyor hiç bir şeyden geri kalmıyor, kırk yılda bir fırsat olursa organizasyona katılıyor, onla da böbürleniyorum ama sorarsanız seviyorum çok seviyorum.

Rüyalarım karanlık. Göremiyorum. Görmek için dua etmiyorum. Günaha her gün daha çok batıyor namazları zor kılıyorum. Bir aha asla yaşayamayacağım dakikaları har vurup harman savuruyor ömrümü gayret ederek değil millete hayret ederek geçiriyorum. Sonrada ama seviyorum diyerek rüyalara yatıyor hiçbir şey yapmadan bekliyorum.

Asıl vereni, Mülk sahibini, Sonsuz merhamet sahibini unutuyor O’ndan istemiyorum. Ama sorarsanız eğer seviyorum.

Şu an fark ediyorum. Uyanış yaşadığımı zannederken Furkan’dan sonra, dehşetle fark ediyorum ki kuru kuru sevgiyle yeni bir uykuya dalmışım, belki ötekinden daha huzurlu ama yine kupkuru.

Yine şu an fark ediyorum ki seviyorum iddiasını desteklemeli insan. Kafası patlayana kadar Gazze için neler yapabileceğini düşünmeli, yediği lokmalar Somalili kardeşlerini düşündükçe boğazından geçmemeli. Üşüyen kardeşleri aklına geldikçe, üstüne örttüğü yorganlar onu ısıtmamalı. Namazlarını kaçırmamalı hayır için yarışmalı, gıybetin adını ağzına almamalı tertemiz bir hayat sürmeli ve gerçekten sevmeli. Kim bilir belki layığıyla severse gerçekten sevilmeli.

Şimdi ben gerçekten sevmeye niyet ediyorum. 1 Eylül günü. Yaz yerini sonbahara bırakırken. Günahlarımı rüzgârda savrulan yapraklar misali dökmeye- Hem mağfiretten umut kesilir mi hiç.- İlkbaharda çiçek açmaya niyet ediyorum. Furkan’ı gerçekten sevmeye niyet ediyorum. Kişi sevdiğiyle beraberdir düsturunca O’nu gerçekten sevmeye onun gibi olmaya, hak ile batılı ayırmaya yetimlerin ellerinden tutmaya, Gazze’ye gitmeye kim bilir Hama’da demli bir çay içmeye belki, ya da Somali’ye bahar geldiğinde çocuklarla dondurma yemeye niyet ediyorum. Efendimiz Hazreti Muhammed Mustafa(SAV)nın sancağı altında toplanmak için çalışmaya niyet ediyorum. Rabbim rızanı kazanmaya niyet ediyorum.

Furkan senin sayende...
Kabrin nur, mekanın cennet olsun...

-İsimsiz-

07 Eylül 2011